«Δωρεὰν ἐλάβετε, Δωρεὰν δότε»
Ὅταν ὁ Κύριος ἀπέστειλε τοὺς μαθητὲς τοῦ για να ἐπιτελέσουνε τὸ ἔργο τούς, τοὺς ἐφωδίασε μὲ χαρίσματα ἐξαίρετα καὶ τοὺς παρήγγειλε «ἀσθενοῦντας θεραπεύετε, λεπροὺς καθαρίζετε, νεκροὺς ἐγείρετε, δαιμόνια ἐκβάλλετε δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε». Εἲναι ἄξιο προσοχῆς ὅτι συνώδευσε ὁ Κύριος τὰ μεγάλα αὐτὰ χαρίσματα, μὲ τὰ ὁποῖα ἐφωδίασε τοὺς Ἀποστόλους, δίνοντας τοὺς τὴν ἐντολήν: «δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε».
Δηλαδὴ για ὄσο θὰ κάνετε χρήσῃ τῶν χαρισμάτων, να θυμάσθε ὅτι δωρεὰν τὰ λάβατε καὶ δωρεὰν πρέπει να τὰ μεταδίδετε. Καὶ τηρῆσαν οἱ Ἀπόστολοι τὴν ἐντολὴ τοῦ Κυρίου. Ἄλλα τὴν τηρῆσαν καὶ οἱ σήμερα ἐορταζόμενοι Ἅγιοι Ἀνάργυροι Κοσμᾶς καὶ Δαμιανός, οἱ ὁποῖοι ἀξιώθηκαν να λάβουν ἀπὸ τὸν Κύριο «χαρίσματα ἰαμάτων» καὶ παρείχαν τις θαυματουργίες τοὺς κατὰ τὴν παραγγελία τοῦ Κυρίου «δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε».
Δυστυχῶς ὅμως ὁ κόσμος, καὶ μάλιστα ὁ σημερινός, δεν ἀντιλαμβάνεται τὴν γλῶσσα αὐτή. «δωρεὰν δότε». Εἲναι λέξεις ἀκατανόητες για τοὺς πολλούς. Ὅμως, ὅπως ὁ Κύριος τοποθέτησε τὸ θέμα, εἲναι ἰδιαιτέρως ἀξιοπρόσεκτο. «Δωρεὰν ἐλάβετε». Να τὸ πρῶτο τὸ ὁποῖο ὁ Κύριος τονίζει. Καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος μὲ τὸ ἴδιο πνεῦμα ῥωτὰ τὸν ὁποιονδήποτε ἀνθρωπο «τὶ ἔχεις, ὃ οὐκ ἔλαβες;». Ἀπὸ ὅλα τὰ ἀγαθά, τὰ ὁποῖα ἔχεις, ποιο εἲναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον μπορεὶς να πεις ὅτι δεν τὸ ἔλαβες ἀπὸ τὰ Θεό; Πράγματι, ἂν σκεφθεῖ ὁ ἄνθρωπός τι ἔλαβε ἀπὸ τὸ Θεό, θὰ ἀναγνωρίσει ὅτι τὰ πάντα τὰ ὀφείλει στο Θεό.
Ὅσα λάβαμε ἀπὸ τὸ Θεὸ δεν εἲναι οὔτε τὰ μικρότερα χαρίσματα οὔτε τὰ ἐλαχιστότερα ἀγαθά. Αὐτὴ ἡ ζωὴ καὶ ἡ ὑπάρξῃ μας, αὐτὴ ἡ ψυχὴ μας, ὁ ἀέρας τὸν ὁποῖο ἀναπνέουμε, ὁ ἥλιος, τὸ φῶς, καὶ τόσα ἄλλα τὰ ὁποῖα εἲναι τὰ μεγαλύτερα ἀγαθὰ μας, εἲναι βέβαιο ὅτι δεν προέρχονται ἀπὸ ἐμᾶς, ἀλλὰ ὅλα εἲναι δωρεὲς τοῦ Θεοῦ.
Εἲναι ἡ προικοδότηση τὴν ὁποία ὁ Θεὸς χάρισε στα παιδιὰ τοῦ. Πόσον συχνὰ πρέπει να φέρνουμε στην σκέψῃ μας, ὅτι πλέουμε στον ὠκεανὸ τῶν εὐεργεσιῶν τοῦ Θεοῦ! Πρέπει να μὴ μας διαφεύγει ποτὲ ὅτι «ζῶμεν καὶ κινούμεθα καί ἐσμεν ἐν τῷ Θεῷ». Εἲναι ἀπολύτως βέβαιο ὅτι ὄσο ὁ Θεὸς ἀνοίγει τὰ χέρια Τοῦ καὶ σκορπίζει τις δωρεὲς Τοῦ, ἐμεὶς ζοῦμε καὶ ὁλόκληρος ἡ κτίσῃ στέκει καλά. Ἂν ὅμως ὁ Θεὸς ἀποστρέψει τὸ πρόσωπόν Του, ὅλα θὰ ταραχθούν. Ἂς μὴ μας διαφεύγει λοιπόν, αὐτὴ ἡ ὑπογράμμιση τοῦ Κυρίου «δωρεὰν ἐλάβετε», καὶ ἂς μας κατέχει ἡ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸ Θεὸ για τὶς ἀκατάπαυστες δωρεὲς Τοῦ.
Ἀλλὰ ὁ Κύριος προσθέτει «δωρεὰν δότε». Δεν πρέπει να εἲναι ὁ ἄνθρωπος φίλαυτος, δηλαδὴ να ἐπιθυμεῖ μόνον να παίρνει. Εἲναι ἀπαραίτητο καὶ να δινεῖ. Δεν εἲναι ἀνεκτό, ἀπὸ χριστιανικῆς ἀπόψεως, να ὑπάρχουν ἄνθρωποι στερούμενοι καὶ παραπονούμενοι ὅτι δεν βρίσκεται ἄνθρωπος να τοὺς βοηθήσει, δεν βρίσκεται κανεὶς να φροντίσει γι’ αὐτοὺς καὶ να τοὺς ἀνακουφίσει.
Ἀκριβῶς γι’ αὐτὸ δεν ζοῦμε ὡς μονάδες στο κόσμο. Ζοῦμε ὡς κοινωνία. Καὶ κοινωνία σημαίνει να εἴμαστε ὅλοι κοινωνοὶ τῶν διαφόρων ἀγαθῶν, να ὑπάρχει μεταδοτικότητα τοῦ ἑνὸς πρὸς τὸν ἄλλο, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «τὸ ὑμῶν περίσσευμα εἰς τὸ ἐκείνων ὑστέρημα, ἵνα καὶ τὸ ἐκείνων περίσσευμα γὲνηται εἰς τὸ ὑμῶν ὑστέρημα, ὅπως γὲνηται ἰσότης». Πάντοτε θὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι ἔχοντας περισσότερα μέσα, καὶ πάντοτε ἀσφαλῶς θὰ ὑπάρχουν ἄλλοι ἔχοντας ἀνάγκη συμπαραστάσεως καὶ βοηθείας. Καὶ εἲναι θεμελιῶδες χριστιανικὸ χρέος, να ὑπάρχει ἢ μεταδοτικότητα καὶ ἡ συμπαραστάσῃ τῶν μὲν πρὸς τοὺς δέ, για να μὴν ὑπάρχει τὸ πικρὸ παραπονο ἀνθρώπων ἀβοηθήτων καὶ ἐγκαταλελειμένων καὶ στερουμένων τῶν πάντων.
«Δωρεὰν δότε», παραγγέλλει ὁ Κύριος, για να μας θυμίζει τὸ χρέος που ἔχουμε, να εἴμαστε μεταδοτικοί. Ἀλλὰ τὴν γλῶσσα αὐτήν, ὅπως εἴπαμε, πολλοὶ λίγοι τὴν καταλαβαίνουν. Ἐπικρατεῖ τὸ συμφέρον καὶ ὁ ὑπολογισμός, καὶ βλέπει ὁ ἔνας τὸν ἄλλον ὡς ἀντικείμενο τῶν συμφερόντων καὶ τῶν ἐπιδιώξεών του τὸν βλέπει ὄχι σπανίως μὲ διαθεση ἐκμεταλλεύσεως. Πῶς τότε θὰ ἀποδείξουμε ὅτι εἴμαστε ἀδελφοί; πῶς θὰ ἀποδείξουμε ὅτι εἴμαστε παιδιὰ τοῦ ἰδίου Πατέρα; Καί πως θὰ ὑπάρξει ἑνότητα, εἰρήνη καὶ ἁρμονία μέσα στῇ Koινωνία;
Ἀλλὰ ἀκριβῶς οἱ ἐπανειλημμένες ἐορτὲς τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, ἔχουν κοινωνικότατο σκοπὸ καὶ ἀποβλέπουν στο να ἐδραιωθεῖ μέσα στο κοινωνικὸ σύνολο τὸ φρόνημα τῆς κοινωνικῆς ἀλληλεγγύης, τῆς ἀνιδιοτελείας τῆς προσφορᾶς καὶ μεταδόσεως τῶν ἀγαθῶν καὶ ἰδίως στο να ὑπάρχει ἢ ἀγάπη. Ἡ «ἀγάπη» κατὰ τὸν Ἀποστολο Παῦλο «οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτοῖς». Παράδειγμα ἀγάπης πλουσίας καὶ χριστιανικῆς. Ἂς εἶναι καὶ για ἐμᾶς τὸ παράδειγμα τοὺς καθοδηγητικό. Δεῖγμα τιμῆς ἀπὸ μέρους μας πρὸς τοὺς Ἁγίους Ἀναργύρους Κοσμᾶ καὶ Δαμιανό, εἲναι βέβαια καὶ ὁ ἐορτασμὸς τῆς μνήμης τοὺς καὶ τὰ πανηγύρια, ἀλλὰ πιὸ μεγάλο δεῖγμα τιμῆς ἂς εἶναι ἡ μιμήσῃ τῆς ἁγίας ζωῆς τούς, γιατὶ «τιμὴ μάρτυρος» εἲναι ἡ «μιμήσῃ μάρτυρος». Μιμήσῃ τῆς ὁμολογίας, τῆς μαρτυρικῆς καὶ ἁγίας ζωῆς τούς. «ἀμὴν».
